PRAEFATIO.
Venio nunc ad tutelam pecudum silvestrium et apium educationem,
quas et ipsas, Publi Silvine, villaticas pastiones iure dixerim, siquidem
mos antiquus lepusculis capreisque ac subus feris iuxta villam plerumque
subiecta dominicis habitationibus ponebat vivaria, ut et conspectu sui
clausa venatio possidentis oblectaret oculos, et cum exegisset usus epularum,
velut e cella promeretur. [2] Apibus quoque dabantur sedes adhuc nostra
memoria vel in ipsis villae parietibus excisis vel in protectis porticibus
ac pomariis. Quare quoniam tituli quem p<rae>scripsimus huic disputationi
ratio reddita est, ea nunc quae proposuimus singula persequamur.
I. DE VIVARIIS FACIUNDIS ET INCLUDENDIS PECUDIBUS FERIS
Ferae pecudes, ut capreoli dammaeque nec minus orygum
cervorumque genera et aprorum, modo lautitiis ac voluptatibus dominorum
serviunt, modo quaestui ac reditibus. Sed qui venationem voluptati suae
claudunt contenti sunt, utcumque conpetit proximus aedificio loci situs,
munire vivarium semperque de manu cibos et aquam praebere. Qui vero quaestum
reditumque desiderant, cum est vicinum villae nemus (id enim refert non
procul esse ab oculis domini), sine cunctatione praedictis animalibus destinatur.
[2] Et si naturalis defuit aqua, vel inducitur fluens vel infossi lacus
signino consternuntur, qui receptam pluviatilem contineant. Modus silvae
pro cuiusque facultatibus occupatur, ac si lapidis et operae vilitas suadet,
haut dubie caementis et calce formatus circumdatur murus, sin aliter crudo
latere ac luto constructus. [3] Vbi vero neutrum patrifamiliae conducit,
ratio postulat vacerris includi (sic enim appellatur genus clatrorum),
idque fabricatur ex robore querceo vel subereo; nam oleae rara est occasio.
Quicquid denique sub iniuria pluviarum magis diuturnum est, pro conditione
regionis ad hunc usum eligitur. Et sive ter<e>s arboris truncus, sive,
ut crassitudo postulavit, fissilis stipes conpluribus locis per latus efforatur,
et in circuitu vivarii certis intervenientibus spatiis defixus erigitur,
deinde per transversa laterum cau[e]a transmittuntur amites, qui exitus
ferarum obserent. [4] Satis est autem vacerras inter pedes octonos figere,
serisque transversis ita clatrare ne spatiorum laxitas quae foraminibus
intervenit pecudi praebeat fugam. Hoc autem modo licet etiam latissimas
regiones tractusque montium claudere, sicuti Galliarum nec non et in aliis
quibusdam provinciis locorum vastitas patitur. Nam et fabricandis ingens
est materiae vacerris copia, et cetera in hanc rem feliciter suppetunt;
quippe crebris fontibus abundat solum, quod est maxime praedictis generibus
salutare; [5] tum etiam sua sponte pabula feris benignissime subministrat;
praecipueque saltus eliguntur, qui et terrenis fetibus et arboreis abundant.
Nam ut graminibus ita frugibus roburneis opus est. Maximeque laudantur
qui sunt feracissimi querneae glandis et iligneae nec minus cerreae, tum
et arbuti ceterorumque pomorum silvestrium, quae diligentius persecuti
sumus cum de cohortalibus subus disputaremus. nam eadem fere sunt pecudum
silvestrium pabula quae domesticarum. [6] Contentus tamen non debet esse
diligens paterfamiliae cibis quos suapte natura terra gignit, sed temporibus
anni quibus silvae pabulis carent condita messe clausis succurrere hordeoque
alere vel adoreo farre aut faba, plurimumque etiam vinaceis, quidquid denique
vilissime constiterit dare. Idque ut intellegant ferae praeberi, unam vel
alteram domi mansuefactam conveniet immittere, quae pervagata totum vivarium
cunctantis ad obiecta cibaria pecudes perducat. [7] Nec solum istud per
hiemis penuriam fieri expedit, sed cum etiam fetae partus ediderint, quo
melius educent natos. Itaque custos vivarii frequenter speculari debebit
si iam effetae sunt, ut manu datis sustineantur frumentis. Nec vero patiendus
est oryx aut aper aliusve quis ferus ultra quadrimatum senescere. Nam usque
in hoc tempus capiunt incrementa, postea macescunt senectute. Quare dum
viridis aetas pulchritudinem corporis conservat, aere mutandi sunt. [8]
Cervus tamen conpluribus annis sustineri potest. Nam diu iuvenis possidetur,
quod aevi longioris vitam sortitus est. De minoris autem incrementi animalibus,
qualis est lepus, haec praecipiemus, ut in his vivariis quae maceria munita
sunt farragini<s> et holerum ferae intubi lactucaeque semina parvulis
areolis per diversa spatia factis iniciantur, itemque Punicum cicer vel
hoc vernaculum, nec minus hordeum et cicercula condita ex horreo promantur
et aqua caelesti macerata obiciantur. Nam sicca non nimis ab lepusculis
adpetuntur. [9] Haec porro animalia vel similia his, etiam silente me,
facile intellegitur quam non expediat conferre in vivarium quod vacerris
circumdatum est, siquidem propter exiguitatem corporis facile clatris subrepunt
et liberos nanct<a> egressus fugam moliuntur.
II. DE APIBUS
Venio nunc ad alvorum curam, de quibus neque diligentius
quicquam praecipi potest quam ab Hygino iam dictum est, nec ornatius quam
Vergilio, nec elegantius quam Celso. Hyginus veterum auctorum placita secretis
dispersa monimentis industrie colligit, Vergilius poeticis floribus inluminavit,
Celsus utriusque memorati adhibuit modum. [2] Quare ne adtemptanda quidem
nobis fuit haec disputationis materia, nisi quod consummatio susceptae
professionis hanc quoque sui partem desiderabat, ne universitas inchoati
operis nostri, velut membro aliquo reciso, mutila atque imperfecta conspiceretur.
Atque ea quae Hyginus fabulose tradita de originibus apium non intermisit,
poeticae magis licentiae quam nostrae fidei concesserim. [3] Nec sane rustico
dignum est sciscitari fueritne mulier pulcherrima specie Melissa, quam
Iuppiter in apem convertit, an ut Euhemerus poeta dicit crabronibus et
sole genitas apes, quas nymphae Phryxonides educaverint, mox Dictaeo specu
Iovis extitisse nutrices, easque pabula munere dei sortitas, quibus ipsae
parvom educaverunt alumnum. Ista enim quamvis non dedeceant poetam, summatim
tamen et uno tantummodo versiculo leviter attigit Vergilius cum sic ait:
Dictaeo caeli regem pavere sub antro.
[4] Sed ne illud quidem pertinet ad agricolas, quando
et in qua regione primum natae sunt, utrum in Thessalia sub Aristaeo, an
in insula Cea, ut scribit Euhemerus, an Erechthei temporibus in monte Hymetto,
ut Eu<p>hronius, an Cretae Saturni temporibus, ut Nicander; non magis
quam utrum examina, tamquam cetera videmus animalia, concubitu subolem
procreent, an heredem generis sui floribus eligant, quod adfirmat noster
Maro; et utrum evomant liquorem mellis, an alia parte reddant. [5] Haec
enim et his similia magis scrutantium rerum naturae latebras quam rusticorum
est inquirere. Studiosis quoque litterarum gratiora sunt ista in otio legentibus,
quam negotiosis agricolis, quoniam neque in opere neque in re familiari
quicquam iuvant. Quare revertamur ad ea quae alveorum cultoribus magis
apta sunt.
III. QUOT GENERA SUNT APIUM, ET QUOD EX HIS OPTIMUM
Peripateticae sectae conditor Aristoteles in his libris
quos de animalibus conscripsit examinum genera conplura demonstrat, e<o>rumque
alia quae vastas sed glomerosas easdemque nigras et hirsutas apis habent,
alia minores quidem sed aeque rutundas et infusci coloris horridique pili;
[2] alia magis exiguas nec tam rutundas, sed obesas tamen et latas, coloris
meliusculi, nonnulla minimas gracilisque et acuti alvei, ex aureolo varias
atque leves. Eius auctoritatem sequens Vergilius maxime probat parvolas,
oblongas, leves, nitidas, ardentis auro et paribus lita corpora guttis,
moribus etiam placidis. Nam quanto grandior apis atque etiam est rutundior,
tanto peior; si vero saevior, maxime pessima est. [3] Sed tamen iracundia
notae melioris apium facile delinitur adsiduo interventu eorum qui curant
[alvearia]. Nam cum saepius tractantur celerius mansuescunt, durantque,
si diligenter excultae sunt, in annos decem. Nec ullum examen hanc aetatem
potest excedere, quamvis in demortuarum locum quotannis pullos substituant.
Nam fere decumo ad internecionem anno gens universa totius alvei consumitur.
[4] Itaque ne hoc in toto fiat apiario, semper propaganda erit suboles,
observandumque vere, cum se nova profundent examina, ut excipiantur et
domiciliorum numerus augeatur. Nam saepe morbis intercipiuntur, quibus
quemadmodum mederi oportet suo loco dicetur.
IV. QUALES PABULATIONES ET QUI SITUS EARUM ESSE DEBEAT
Interim per has notas quas iam diximus probatis apibus
destinari debent pabulationes, eaeque sint secretissimae et, ut noster
praecepit Maro, viduae pecudibus, aprico et minime procelloso caeli statu:
quo neque sit ventis aditus, nam pabula venti
ferre domum prohibent, neque oves haedique petulci
floribus insultent, aut errans bucula campo
decutiat rorem, et surgentis atterat herbas.
[2] Eademque regio fecunda sit fruticis exigui, et maxime
thymi aut origani, tum etiam thymbrae vel nostratis cunilae, quam satureiam
rustici vocant. Post haec frequens sit incrementi maioris surculus, ut
rosmarinum et utraque cytisus (est enim sativa et altera suae spontis),
itemque semper virens pinus et minor ilex, nam prolixior ab omnibus inprobatur;
ederae quoque non propter bonitatem recipiuntur, sed quia praebent plurimum
mellis. [3] Arborum vero sunt probatissimae rutila atque alba zizip<h>us,
nec minus amaracus, tum etiam amygdalae [et] persicique ac piri, denique
pomiferarum pleraeque, ne singulis immorer. Ac silvestrium commodissime
faciunt glandifera robora, quin etiam terebinthus, nec dissimilis huic
lentiscus et odorata cedrus ac tilia. Solae ex omnibus ut nocentes taxi
repudiantur. [4] Mille praeterea semina vel crudo caespite virentia vel
subacta sulco flores amicissimos apibus creant, ut sint in virgineo solo
frutices amelli, caules acanthini, scapus asphodeli, gladiolus narcissi.
At in hortensi lira consita nitent candida lilia nec his sordidiora leucoia,
tum Punicae rosae luteolaeque et Sarranae violae, nec minus caelestis luminis
hyacinthus; Corycius item Siculusque bulbus croci deponitur, qui coloret
inodoretque mella. [5] Iam vero notae vilioris innumerabiles nascuntur
herbae cultis atque pascuis regionibus, quae favorum ceras exuberant, ut
vulgares lapsanae nec his pretiosior armoracia rapistrique holus et intibi
silvestris ac nigri papaveris flores, tum agrestis pastinaca et eiusdem
nominis edomita, quam Graeci staphylion vocant. [6] Verum ex cunctis quae
proposui quaeque omisi temporum compendia sequens (nam inexputabilis erat
numerus) saporis praecipui mella reddit thymum, eximio deinde proximum
thymbra serpillumque et origanum. Tertiae notae, sed adhuc generosae, marinum
ros et nostras cunela, quam dixi satureiam. Mediocris deinde gustus amaracini
ac ziziphi flores, reliqua<que> quae proposuimus cibaria. [7] Sed ex
sordidis deterrimae notae mel habetur nemorense, quod sparto atque arbu[s]to
provenit, villaticum, quod nascitur in holeribus et stercorosis herbis.
Et quoniam situm pastionum atque etiam genera pabulorum exposui, nunc de
ipsis receptaculis et domiciliis examinum loquar.
V. DE SEDIBUS APIUM ELIGENDIS
Sedes apium collocanda est contra brumalem meridiem procul
a tumultu et coetu hominum ac pecudum, nec calido loco nec frigido, nam
utraque re infestantur. Haec autem sit ima parte vallis, et ut vacuae cum
prodeunt pabulatum apes facilius editioribus advolent, et collectis utensilibus
cum onere per proclivia non aegre devolent. Si villae situs ita conpetit,
non est dubitandum quin aedificio iunctum apiarium maceria circumdemus,
sed in ea parte quae tetris latrinae stercilinique et a balinei libera
est odoribus. [2] Vel et si positio repugnabit, nec maxime tamen incommoda
congruent, sic quoque magis expediet sub oculis domini esse apiarium. Sin
autem cuncta fuerint inimica, certe vicina vallis occupetur, quo saepius
descendere non sit grave possidenti. Nam res ista maximam fidem desiderat,
quae quoniam rarissima est, interventu domini tutius custoditur. Neque
ea curatorem fraudulentum tantum sed etiam segnitiae inmundae perosa est.
Aeque enim dedignatur si minus pure habita est ac si tractetur fraudulenter.
[3] Sed ubicumque fuerint alvaria non editissimo claudantur muro. Qui si
metu praedonum sublimior placuerit, tribus elatis ab humo pedibus exiguis
in ordinem fenestellis apibus sit pervius; iungaturque tugurium, quod et
custodes habitent et condatur instrumentum; sitque maxime repletum praeparatis
alvis ad usum novorum examinum, nec minus herbis salutaribus, et si qua
sunt alia quae languentibus adhibentur.
[4] Palmaque vestibulum aut ingens oleaster obumbret,
ut cum vere novo ducent examina reges,
vicina invitet decedere ripa calori,
obviaque hospitiis teneat frondentibus arbos.
[5] Tum perennis aqua, si est facultas, inducatur vel
extracta manu detur, sine qua neque favi neque mella nec pulli denique
figurari queunt. Sive igitur, ut dixi, praeterfluens unda vel putealis
canalibus inmissa fuerit, virgis ac lapidibus aggeretur apium causa,
pontibus ut crebris possint consistere et alas
pandere ad aestivum solem, si forte morantis
sparserit aut praeceps Neptuno inmerserit Eurus.
[6] Conseri deinde circa totum apiarium debent arbusculae
incrementi parvi, maximeque propter salubritatem. Nam sunt etiam remedio
languentibus cytisi, tum deinde casiae atque pini et rosmarinum, quin etiam
cunelae et thymi frutices, item violarum vel quae utiliter deponi patitur
qualitas terrae. Gravis et taetri odoris non solum virentia sed et quaelibet
res prohibeantur, sic uti cancri nidor cum est ignibus adustus aut odor
palustris coeni. Nec minus vitentur cavae rupes aut vallis argutiae, quas
Graeci vocant echous.
VI. DE VASIS ALVEORUM PROBANDIS
Igitur ordinatis sedibus alvaria fabricanda sunt pro conditione
regionis. Sive illa ferax est suberis, haud dubitanter utilissimas alvos
faciemus ex corticibus, quia nec hieme frigent nec candent aestate, sive
ferulis exuberat, his quoque, quoniam sunt naturae corticis similes, aeque
commode vasa texuntur. Si neutrum aderit, opere vitorio salicibus connectentur,
vel si nec haec suppetent, ligno cavae arboris aut in tabulas desectae
fabricabuntur. [2] Deterrima est conditio fictilium, quae et accenduntur
aestatis vaporibus et gelantur hiemis frigoribus. Reliqua sunt alvorum
genera duo, ut ex fimo fingantur vel lateribus exstruantur. quorum alterum
iure damnavit Celsus, quoniam maxime est ignibus obnoxium, alterum probavit,
quamvis incommodum eius praecipuum non dissimulaverit, quod si res postulet,
transferri non possit. [3] Itaque non adsentior ei, qui putat nihilo minus
eius generis habendas esse alvos. Neque enim solum id repugnat rationibus
domini quod inmobiles sint, cum vendere aut alios agros instruere velit
(hoc enim commodum pertinet ad utilitatem solius patrisfamiliae), sed (quod
ipsarum apium causa fieri debet), cum aut morbo aut sterilitate et penuria
locorum vexatas conveniet in aliam regionem mitti, nec propter praedictam
causam moveri poterunt. Hoc maxime vitandum est. Itaque quamvis doctissimi
viri auctoritatem reverebar, tamen ambitione summota quid ipse censerem
non omisi. Nam quod maxime movet Celsum, ne sint stabula vel igni vel furibus
obnoxia, potest vitari latericio circumstructis alvis, ut inpediatur rapina
praedonis et contra flammarum violentiam proteg<a>ntur, easdemque, cum
fuerint movendae, resolutis structurae conpagibus licebit transferre. Sed
quoniam plerisque videtur istud operosum, qualiacumque vasa placuerint
conlocari debebunt.
VII. QUEMADMODUM ALVI CONLOCANDAE SINT
Suggestus lapideus extenditur per totum apiarium in tres
pedes altitudinis totidemque crassitudinis exstructus, isque diligenter
opere tectorio levigatur, ita ne ascensus lacertis aut anguibus aliisve
noxiis animalibus praebeatur. [2] Superponuntur deinde sive, ut Celso placet,
lateribus facta domicilia, sive, ut nobis, alvaria praeterquam tergo et
frontibus circumstructa; seu, quod paene omnium in usu est qui modo diligenter
ista curant, per ordinem vasa disposita ligantur vel laterculis vel caementis,
ita ut singula binis parietibus angustis contineantur, liberaeque frontes
utrimque sint. Nam et qua procedunt nonnumquam patefaciendae sint, et multo
magis a tergo qua subinde curantur examina. [3] Sin autem nulli parietes
alvis intervenient, sic tamen conlocandae erunt ut paulum altera ab altera
distet, nec cum inspiciuntur, ea quae in curatione tractatur haerentem
sibi alteram concutiat vicinasque apes conterreat, quae omnem motum inbecillis
ut cereis scilicet operibus suis tamquam ruinam timent. Ordines quidem
vasorum superinstructos in altitudinem tris esse abunde est, quoniam summum
sic quoque parum commode curator inspicit. [4] Ora cavearum, quae praebent
apibus vestibula, proniora sint quam terga, ut ne influant imbres, et si
forte tamen incesserint, non inmorentur sed per aditum effluant. Propter
quos convenit alvaria porticu supermuniri, sin aliter, luto Punico frondibus
inlimatis adumbrari, quod tegumen cum frigora et pluvias tum et aestus
arcet. Nec tamen ita nocet huic generi caloris ut hiemis halitus. Itaque
semper aedificium sit post apiarium, quod aquilonis excipiat iniuriam stabulisque
praebeat teporem. [5] Nec minus ipsa domicilia, quamvis aedificio proteguntur,
obversa tamen ad hibernum orientem conponi debebunt, ut apricum habeant
apes matutinum egressum et sint experrectiores; nam frigus ignaviam creat.
Propter quod etiam foramina, quibus exitus aut introitus datur, angustissima
esse debent, ut quam minimum frigoris admittant. Eaque satis est ita forari
ne possint capere plus unius apis incrementum. Sic neque venenatus stelio
nec obscenum scarabaei vel papilionis genus lucifugaeque blattae, ut ait
Maro, per laxiora spatia ianuae favos populabuntur. [6] Atque utilissimum
est pro frequentia domicilii duos vel tres aditus in eodem operculo distantis
inter se fieri contra fallaciam lacerti, qui velut custos vestibuli prodeuntibus
inhians apibus adfert exitium, eaeque pauciores intereunt, cum liceat vitare
pestis obsidia per aliud volantibus effugium.
VIII. DE CONPARANDIS APIBUS QUAE EMUNTUR
Atque haec de pabulationibus domiciliisque et sedibus
eligendis abunde diximus, quibus provisis sequitur ut examina desideremus.
Ea porro vel aere parta vel gratuita contingunt. Sed quas pretio parabimus,
scrupulosius praedictis comprobemus notis, et earum frequentiam prius quam
mercemur apertis alvearibus consideremus. [2] Vel si non fuerit inspiciendi
facultas, certe id quod contemplari licet notabimus, an in vestibulo ianuae
conplures consistant et vehemens sonus intus murmurantium exaudiatur. Atque
etiam si omnes intra domicilium silentes forte conquiescent, labris foramini
aditus admotis et inflato spiritu ex respondente earum subito fremitu poterimus
aestimare vel multitudinem vel paucitatem. [3] Praecipue autem custodiendum
est ut ex vicinia potius quam peregrinis regionibus petantur, quoniam solent
caeli novitate lacessiri. Quod si non contingit ac necesse habuerimus longinquis
itineribus advehere, curabimus ne salebris sollicitentur, optimeque noctibus
collo portabuntur. Nam diebus requies danda est, et infundendi sunt grati
apibus liquores, quibus intra clausum alantur. [4] Mox cum perlatae domum
fuerint, si dies supervenerit, nec aperiri nec conlocari oportebit alvum
nisi vesperi, ut apes placidae mane post totius noctis requiem egrediantur.
Specularique debebimus fere triduo, numquid universae se profundant, quod
cum faciunt, fugam meditantur. Ea remediis quibus debeat inhiberi mox praecipiemus.
[5] At quae dono vel aucupio contingunt, minus scrupulose probantur, quamquam
ne sic quidem velim nisi optimas possidere, cum et inpensam et eandem operam
custodis postulent bonae atque inprobae quoque. Maxime refert ut non sint
degeneres intermiscendae, quae infament generosas. Nam minor fructus mellis
respondet, cum segniora interveniunt examina. [6] Verumtamen quoniam interdum
propter conditionem locorum vel mediocre pecus (nam malum nullo quidem
modo) parandum est, curam vestigandis examinibus hac ratione adhibebimus.
QUEMADMODUM SILVESTRIA EXAMINA CAPIANTUR
[7] Vbicumque saltus sunt idonei, mellifici, nihil antiquius
apes quam quibus utantur vicinos eligunt fontes. Eos itaque convenit plerumque
ab hora secunda obsidere, specularique quae turba sit aquantium. Nam si
paucae admodum circumvolant (nisi tamen conplura capita rivorum diductas
faciunt rariores) intellegenda est earum penuria, propter quam locum quoque
non esse mellificum suspicabimur. [8] At si commeant frequentes, spem quoque
aucupandi examina maiorem faciunt, eaque sic inveniuntur: primum quam longe
sint explorandum est, praeparand<a>que in hanc rem liquida rubrica,
qua cum festucis inlitis contigeris apium terga fontem libantium, commoratus
eodem loco facilius redeuntis agnoscere poteris. Ac si non tarde id facient,
scies eas in vicino consistere, sin autem serius, pro mora temporis aestimabis
distantiam loci. [9] Sed cum animadverteris celeriter redeuntis, non aegre
persequens iter volantium ad sedem perduceris examinis. In his autem quae
longius meare videbuntur, sollertior adhibebitur cura, quae talis est:
harundinis internodium cum suis articulis exciditur, et terebratur ab latere
talea, per quod foramen exiguo melle vel defruto instillato ponitur iuxta
fontem. Deinde cum ad odorem dulcis liquaminis conplures apes inrepserunt,
tollitur talea et inposito foramini pollice non emittitur nisi una, quae
cum evasit, fugam suam demonstrat observanti, atque is, dum sufficit, persequitur
evolantem. [10] Cum deinde conspicere desi<i>t apem, tum alteram emittit,
et si eandem petit caeli partem, vestigiis prioribus inhaeret. Si minus,
aliam quoque atque aliam foramine adaperto patitur egredi, regionemque
notat in quam plures revolent, et eas persequitur, donec ad latebram perducatur
examinis. Quod sive est abditum specu, fumo elicietur, et cum erupit aeris
strepitu coercetur. Nam statim sono territum vel in frutice vel in editiore
silvae fronde considit, et a vestigatore praeparato vaso reconditur. [11]
Sin autem sedem habet arboris cavae, et aut exstat ramus quem obtinent,
aut ipsius trunci, si in eo sunt, mediocritas patitur, acutissima serra,
quo celerius id fiat, praeciditur primum superior pars, quae ab apibus
vacat, deinde inferior, quatenus videtur habitari. Tum recisus utraque
parte mundo vestimento contegitur, quoniam hoc quoque plurimum refert,
ac si quibus rimis hiat inlitis ad locum perfertur, relictisque parvis,
ut iam dixi, foraminibus more ceterarum alvorum conlocatur. [12] Sed indagatorem
conveniet matutina tempora vestigandi eligere, ut spatium diei habeat quo
exploret commeatus apium. Saepe enim, si serius coepit eas denotare, etiam
cum in propinquo sunt iustis operum peractis se recipiunt nec remeant ad
aquam, quo evenit ut vestigator ignoret quam longe a fonte distet examen.
[13] Sunt qui per initia veris apiastrum atque, ut ille vates ait, trita
melisphylla et cerinthae ignobile gramen aliasque colligant similes herbas,
quibus id genus animalium delectatur, et ita alvos perfricent ut odor ac
sucus vasis inhaereat. quae deinde emundata exiguo melle respergant, et
per nemora non longe a fontibus disponant, eaque cum repleta sunt examinibus,
domum referant. [14] Sed hoc nisi locis quibus abundant apes facere non
expedit. Nam saepe vel inania vasa nancti qui forte praetereunt secum auferunt,
neque est tanti vacua perdere complura, ut uno vel altero potiare pleno.
At in maiore copia, etiam si multa intercipiuntur, plus est quod in repertis
apibus adquiritur. Atque haec ratio est capiendi silvestria examina. Deinceps
talis altera est vernacula retinendi.
IX. QUEMADMODUM VERNACULA NOVA EXAMINA OBSERVENTUR
ET IN ALVOS CONDANTUR
Semper quidem custos sedule circumire debet alvaria; neque
enim ullum tempus est quo non curam desiderent. Sed eam postulant diligentiorem
cum vernant et exundant novis fetibus, qui nisi curatoris obsidio protinus
excepti sunt diffugiunt. quippe talis est apium natura ut pariter quaeque
plebs generetur cum regibus; qui ubi evolandi vires adepti sunt, consortia
dedignantur vetustiorum, multoque magis imperia, quippe cum rationabili
gener<i> mortalium, tum magis egentibus consilii mutis animalibus nulla
sit regni societas. [2] Itaque novi duces procedunt cum sua iuventute,
quae uno aut altero die in ipso domicilii vestibulo glomerata consistens,
egressu suo propriae desiderium sedis ostendit, eaque tamquam patria contenta
est, si procurator protinus adsignetur. Sin autem defuit custos, velut
iniuria repulsa peregrinam regionem petit. [3] Quod ne fiat, boni curatoris
est vernis temporibus observare alvos in octavam fere diei, post quam horam
non temere se nova proripiunt agmina, eorumque egressus diligenter custodiat.
Nam quaedam solent, cum subito evaserunt, sine cunctatione se proripere.
[4] Poterit exploratam fugam praesciscere vespertinis temporibus aurem
singulis alveis admovendo. Siquidem fere ante triduum quam eruptionem facturae
sunt, velut militaria signa moventium tumultus ac murmur exoritur, ex quo,
ut verissime dicit Vergilius,
corda licet vulgi praesciscere, namque morantis
Martius ille aeris rauci canor invocat, et vox
auditur fractos sonitus imitata tubarum.
[5] Itaque maxime observari debent quae istud faciunt,
ut sive ad pugnam eruperint (nam inter se tamquam civilibus bellis et cum
alteris quasi cum exteris gentibus proeliantur), sive fugae causa se proripuerint,
praesto sit ad utrumque casum paratus custos. [6] Pugna quidem vel unius
inter se dissidentis vel duorum examinum discordantium facile conpescitur;
nam, ut idem ait,
pulveris exigui iactu conpressa quiescit,
aut aqua mulsea passove et alio quo liquore simplici
respersa, videlicet familiari dulcedine saevientium iras mitigante. Nam
eadem mire etiam dissidentis reges conciliant. Sunt enim saepe plures unius
populi duces, et quasi procerum seditione plebs in partis diducitur, quod
frequenter fieri prohibendum est, quoniam intestino bello totae gentes
consumuntur. [7] Itaque si constat principibus gratia, maneat pax incruenta.
Sin autem saepius acie dimicantis notaveris, duces seditionum interficere
curabis; dimicantium vero proelia praedictis remediis sedantur. Ac deinde
cum agmen glomeratum in proximo frondentis arbusculae ramo consederit,
animadvertito an totum examen in speciem unius uvae dependeat. Idque signum
erit aut unum regem inesse aut certe plures bona fide reconciliatos, paterisque
dum in suum revolet domicilium. [8] Sin autem duobus aut etiam conpluribus
velut uberibus ductum fuerit examen, ne dubitaveris et pluris proceres
et adhuc iratos esse, atque in his partibus quibus maxime videris apes
glomerari requirere duces debebis. Itaque suco praedictarum herbarum, id
est melisphylli vel apiastri, manu inlita, ne ad tactum diffugiant, leviter
inseres digitos, et diductas apes scrutaberis, donec auctorem pugnae reperias.
X
Sunt autem hi reges maiores paulo et oblongi magis quam
ceterae apes, rectioribus cruribus, sed minus amplis pinnis, pulchri coloris
et nitidi, levesque ac sine pilo, sine spiculo, nisi quis forte pleniorem
quasi capillum quem in ventre gerunt aculeum putat, quo et ipso tamen ad
nocendum non utuntur. Quidam etiam infusci atque hirsuti reperiuntur, quorum
pro habitu damnabis ingenium.
[2] Nam duo sunt regum facies, duo corpora plebis.
Alter erit maculis auro squalentibus ardens
et rutilis clarus squamis insignis et ore.
Atque hinc maxime probatur qui est melior, nam deterior,
sordido sputo similis, tam foedus est
quam pulvere ab alto
cum venit et sicco terram spuit ore viator,
et, ut idem ait,
desidia latamque trahens inglorius alvum.
Omnes igitur duces notae deterioris
dede neci, melior vacua sine regnet in aula.
[3] Qui tamen et ipse spoliandus est alis, ubi saepius
cum examine suo conatur eruptione facta profugere. Nam velut quadam compede
retinebimus erronem ducem detractis alis, qui fugae destitutus praesidio
finem regni non audet excedere, propter quod ne ditionis quidem suae populo
permittit longius evagari.
XI
Sed nonnumquam idem necandus est, cum vetus alveare numero
apium destituitur, atque infrequentia eius ali<o> quo examine replenda
est. Itaque cum primo vere in eo vase nata est pullities, novus rex eligitur,
ut multitudo sine discordia cum parentibus suis conversetur. Quod si nullam
progeniem tulerint favi, duas vel tres alvorum plebes in unam contribuere
licebit, sed prius respersas dulci liquore, tum demum includere, et posito
cibo, dum conversari consuescant, exiguis spiramentis relictis, triduo
fere clausas habere.
QUEMADMODUM FREQUENTANDAE SINT ALVI QUAE EXIGUA HABENT
EXAMINA
[2] Sunt qui seniorem potius regem summovent, quod est
contrarium, quippe turba vetustior velut quidam senatus minoribus parere
non cense[n]t, atque imperia validiorum contumaciter spernendo poenis ac
mortibus afficitur. [3] Illi quidem incommodo, quod iuveniori examini solet
accidere, cum antiquarum apium relictus a nobis rex senectute defecit,
et tamquam domino mortuo familia nimia licentia discordat, facile occurritur.
Nam ex iis alvis quae plures habent principes dux unus eligitur, isque
translatus ad eas quae sine imperio sunt rector constituitur. Potest autem
minore molestia in his domiciliis quae aliqua peste vexata sunt paucitas
apium emendari. [4] Nam ubi cognita est clades, frequentis alvi si quos
habet favos oportet considerare, tum deinde cerae eius quae semina pullorum
continet partem recidere, in qua regii generis proles animatur. Est autem
facilis conspectu, quoniam fere in ipso fine cerarum velut papilla uberis
apparet eminentior et laxioris fistulae quam sunt reliqua foramina, quibus
popularis notae pulli detinentur. [5] Celsus quidem adfirmat in extremis
favis transversas fistulas esse, quae contineant regios pullos. Hyginus
quoque auctoritatem Graecorum sequens negat ex vermiculo, ut ceteras apes,
fieri ducem, sed in circuitu favorum paulo maiora quam sunt plebei seminis
inveniri recta foramina, repleta quasi sorde rubri coloris, ex qua protinus
alatus rex figuretur.
XII
Est et illa vernaculi examinis cura, si forte praedicto
tempore facta eruptione patriam fastidiens sedem longiorem fugam denuntiavit.
id autem significat, cum sic apis evadit vestibulum ut nulla intro revolet
sed se confestim levet sublimius. [2] Crepitaculis aeris aut testarum plerumque
vulgo iacentium terreatur fugiens iuventus, eaque vel pavida cum repetierit
alvum maternam et in eius aditu glomerata pependerit, vel statim se ad
proximam frondem contulerit, protinus custos novum loculamentum in hoc
praeparatum perlinat intrinsecus praedictis herbis, deinde guttis mellis
respersum admoveat, tum manibus aut etiam trulla congregatas apes recondat.
[3] Atque uti debet adhibita cetera cura, diligenter conpositum et inlitum
vas interim patiatur in eodem loco esse, dum advesperascat. Primo deinde
crepusculo transferat et reponat in ordinem reliquarum alvorum. [4] Oportet
autem etiam vacua domicilia conlocata in apiariis habere. Nam sunt nonnulla
examina quae cum processerunt statim sedem sibi quaerant in proximo, eamque
occupent quam vacantem reppererunt. Haec fere adquirendarum atque etiam
retinendarum apium traditur cura.
XIII. REMEDIA MORBO LABORANTIUM
Sequitur ut morbo vel pestilentia laborantibus remedia
desiderentur. Pestilentiae rara in apibus pernicies, nec tamen aliud quam
quod in cetero pecore praecipimus quid fieri possit reperio, nisi ut longius
alvi transferantur. Morborum autem facilius et causae dispiciuntur et inveniuntur
medicinae. [2] Maximus[que vel minimus] annuus earum labor est initio veris,
quo tithymalli floret frutex, et quo amara ulmi semina sua promunt. Nam
quasi novis pomis ita his primitivis floribus inlectae avide vescuntur
post hibernam famem, alioqui citra satietatem tali nocente cibo. Cum se
adfatim repleverunt, profluvio alvi, nisi celeriter succurritur, intereunt.
Nam tithymallus maiorum quoque animalium ventrem solvit et proprie ulmus
apium. Eaque causa est cur in regionibus Italiae quae sunt eius generis
arboribus consitae raro frequentes durent apes. [3] Itaque veris principio
si medicatos cibos praebeas, isdem remediis et provideri potest ne tali
peste vexentur, et cum iam laborant sanari. Nam illud quod Hyginus antiquos
secutus auctores prodidit, ipse non expertus adseverare non audeo, volentibus
tamen licebit experiri. [4] Siquidem praecepit apium corpora, quae cum
eiusmodi pestis incessit, sub favis acervatim enectae reperiuntur, sicco
loco per hiemem reposita circa aequinoctium vernum, cum clementia diei
suaserit, post horam tertiam in solem proferre, ficulneoque cinere obruere.
Quo facto adfirmat intra duas horas, cum vivido halitu caloris animatae
sunt, resumpto spiritu, si praeparatum vas obiciatur, inrepere. [5] Nos
magis ne intereant, quae deinceps dicturi sumus aegris examinibus adhibenda
censemus. Nam vel grana mali Punici tunsa et vino Amineo consparsa vel
uvae passae cum rore S<y>ri<ac>o pari mensura pinsitae et austero
vino insucatae dari debent, vel si per se ista frustrata sunt, omnia eadem
aequis ponderibus in unum levigata et fictili vaso cum Amineo vino infervefacta,
mox etiam refrigerata, ligneis canalibus adponi. [6] Nonnulli rorem marinum
aqua mulsea decoctum, cum gelaverit, imbricibus infusum praebent libandum.
Quidam bubulam vel hominis urinam, sicut Hyginus adfirmat, alvis adponunt.
[7] Nec non etiam ille morbus maxime est conspicuus, qui horridas contractasque
carpit, cum frequenter aliae mortuarum corpora domiciliis efferunt, aliae
intra tecta, ut publico luctu, maesto silentio torpent. Id cum accidit,
harundineis infusi canalibus offeruntur cibi, maxime decocti mellis et
cum galla vel arida rosa detriti. Galbanum etiam, ut eius odore medicentur,
incendi convenit, passoque et defruto vetere fessas sustinere. [8] Optime
tamen facit amelli radix, cuius est frutex luteus, purpureus flos. Ea cum
vetere Amineo vino decocta exprimitur, et ita liquatus eius sucus datur.
Hyginus quidem in eo libro quem de apibus scripsit, Aristomachus, inquit,
hoc modo succurrendum laborantibus existimat, primum ut omnes vitiosi favi
tollantur, et cibus ex integro recens ponatur, deinde ut fumigentur. [9]
Prodesse etiam putat apibus vetustate corruptis examen novum contribuere;
quamvis periculosum sit ne seditione consumantur, verumtamen adiecta multitudine
laeta<n>tur. Sed ut concordes maneant, earum apium quae ex alio domicilio
transferuntur quasi peregrinae plebis summoveri reges debent. Nec tamen
dubium quin frequentissimorum examinum favi, qui iam maturos habent pullos,
transferri et subici paucioribus debeant, ut tamquam novae prolis adoptione
domicilia confirmentur. [10] Sed id cum fiet, animadvertendum est ut eos
favos subiciamus quorum pulli iam sedes suas adaperiunt, et velut opercula
foraminum obductas ceras erodunt exserentes capita. Nam si favos immaturo
foetu transtulerimus, emorientur pulli cum foveri desierint. [11] Saepe
etiam vitio quod phagedainan Graeci vocant intereunt; siquidem cum sit
haec apium consuetudo ut prius tantum cerarum confingant quantum putent
explere posse, nonnumquam evenit, consummatis operibus cereis, ut dum examen
conquirendi mellis causa longius evagatur, subitis imbribus aut turbinibus
in silvis opprimatur, et maiorem partem plebis amittat. Quod ubi factum
est, reliqua paucitas favis conplendis non sufficit, tumque vacuae cerarum
partes conputrescunt, et vitiis paulatim serpentibus corrupto melle ipsae
quoque apes intereunt. [12] Id ne fiat, vel duo populi coniungi debent,
qui possint adhuc integras ceras explere, vel si non est facultas alterius
examinis, ipsos favos, antequam putrescant, vacuis partibus acutissimo
ferro liberare. Nam hoc quoque refert ne admotum hebes ferramentum, quia
non facile penetret, vehementius inpressum favos sedibus suis commoveat,
quod si factum est apes domicilium derelinquunt. [13] Est et illa causa
interitus quod interdum continuis annis plurimi flores proveniunt, et apes
magis mellifici<i>s quam fetibus student. Itaque nonnulli, quibus minor
est harum rerum scientia, magis fructibus delectantur, ignorantes exitium
apibus imminere, quae et nimio fatigatae opere plurimae pereunt, nec ullis
iuventutis supplementis confrequentatae novissime reliquae intereunt. [14]
Itaque si tale ver incessit, ut et prata etiam parva floribus abundent,
utilissimum est tertio quoque die exiguis foraminibus relictis, per quae
<non> possint ereper<e>, alvorum exitus praecludi, ut ab opere mellificii
avocatae apes, quoniam non sperent se posse ceras omnis liquoribus stipare,
fetibus expleant.
XIV. QUID QUOQUE TEMPORE FACIANT APES, ET PER ANNI
TEMPORA QUID CURATOR FACERE DEBEAT
Atque haec fere sunt examinum vitio laborantium remedia.
Deinceps illa totius anni cura, ut idem Hyginus commodissime prodidit.
Ab aequinoctio primo, quod mense Martio circa VIII Kalendas Aprilis in
octava parte Arietis conficitur, ad ortum Vergiliarum dies verni temporis
habentur duodequinquaginta. Per hos primum ait apes curandas esse adapertis
alveis, ut omnia purgamenta quae sunt hiberno tempore congesta eximantur,
et araneis, qui favos conrumpunt, detractis fumus immittatur factus incenso
bubulo fimo. Hic enim quasi quadam cognatione generis maxime est apibus
aptus. [2] Vermiculi quoque, qui tiniae vocantur, item papiliones enecandi
sunt. Quae pestes plerumque favis adhaerentes decidunt, si fimo medullam
bubulam misceas, et his incensis nidorem admoveas. Hac cura per id tempus
quod diximus examina firmabuntur, eaque fortius operibus inservient. [3]
Verum maxime custodiendum est curatori qui apes nutrit, cum alvos tractare
debebit, uti[que] pridie castus ab rebus veneriis neve temulentus nec nisi
lotus ad eas accedat, abstineatque omnibus redolentibus esculentis, ut
sunt salsamenta et eorum omnium liquamina, itemque foetentibus acrimoniis
alii vel ceparum ceterarumque rerum similium. [4] Vndequinquagesimo die
ab aequinoctio verno, cum fit Vergiliarum exortus circa V Idus Maias, incipiunt
examina viribus et numero augeri. Sed et iisdem diebus intereunt quae paucas
et aegras apes habent. Eodemque tempore progenerantur in extremis partibus
favorum amplioris magnitudinis quam sunt ceterae apes, eosque nonnulli
putant esse reges. Verum quidam Graecorum auctores oistrous appellant,
ab eo quod exagitent nec patiantur examina conquiescere. Itaque praecipiunt
eos enecari. [5] Ab exortu Vergiliarum ad solstitium, quod fit ultimo mense
Iunio circa octavam partem Cancri, fere examinant alvi. Quo tempore vehementius
custodiri debent, ne novae suboles diffugiant. tumque peracto solstitio
usque ad ortum Caniculae, qui fere dies triginta sunt, pariter et frumenta
et favi demetuntur. Sed hi quemadmodum tolli debeant mox dicetur, cum de
confectura mellis praecipiemus. [6] Ceterum hoc eodem tempore progenerare
posse apes iuvenco perempto, Democritus et Mago nec minus Vergilius prodiderunt.
Mago quidem ventribus etiam bubulis idem fieri adfirmat, quam rationem
diligentius prosequi supervacuum puto, consentiens Celso, qui prudentissime
ait non tanto interitu pecus istud amitti ut sic requirendum sit. [7] Verum
hoc tempore et usque in autumni aequinoctium decimo quoque die alvi aperiendae
et fumigandae sunt. Quod cum sit molestum examinibus, saluberrimum tamen
esse convenit. suffitas deinde et aestuantis apes refrigerare oportet,
consparsis vacuis partibus alvorum et recentissimi rigoris aqua infusa;
deinde si quid ablui non poterit, pinnis aquilae vel etiam cuiuslibet vasti
alitis, quae rigorem habent, emundari. [8] Praeterea ut tiniae verrantur
papilionesque necentur, qui plerumque intra alvos morantes apibus exitio
sunt. Nam et ceras erodunt et stercore suo vermes progenerant, quos alvorum
tinias appellamus. [9] Itaque quo tempore malvae florent, cum est earum
maxima multitudo, si vas aeneum simile miliario vespere ponatur inter alvos,
et in fundum eius lumen aliquod demittatur, undique papiliones concurrant,
dumque circa flammulam volitent adurantur, quoniam nec facile ex angusto
susum evolent, nec rursus longius ab igne possunt recedere, cum lateribus
aeneis circumveniantur, ideoque propinquo ardore consumantur. [10] A Canicula
fere post diem quinquagesimum Arcturus oritur, cum inroratis floribus thymi
et cunelae thymbraeque apes mella conficiunt, idque optimae notae emitescit
autumni aequinoctio, quod est ante Kalendas Octobris, cum octavam partem
Librae sol attigit. Sed inter Caniculae et Arcturi exortum cavendum erit
ne apes intercipiantur violentia crabronum, qui ante alvearia plerumque
obsidiantur prodeuntibus. [11] Post Arcturi exortum circa aequinoctium
Librae, sicut dixi, favorum secunda est exemptio. Ab aequinoctio deinde,
quod conficitur circa VIII Kalendas Octobris ad Vergiliarum occasum diebus
XL, ex floribus tamaricis et silvestribus frutectis apes collecta mella
cibariis hiemis reponunt. Quibus nihil est omnino detrahendum, ne saepius
iniuria contristatae velut desperatione rerum profugiant. [12] Ab occasu
Vergiliarum ad brumam, quae fere conficitur circa VIII Kalendas Ianuarii
in octava parte Capricorni, iam recondito melle utuntur examina. Nec me
fallit Hipparchi ratio, quae docet solstitia et aequinoctia non octavis
sed primis partibus signorum confici. Verum in hac ruris disciplina sequor
nunc Eudoxi et Metonis antiquorumque fastus astrologorum, qui sunt aptati
publicis sacrificiis, quia et notior est ista vetus agricolis concepta
opinio, nec tamen Hipparchi subtilitas pinguioribus, ut aiunt, rusticorum
litteris necessaria est. [13] Ergo Vergiliarum occasu primo statim conveniat
aperire alvos et depurgare quicquid immundi est diligentiusque curare,
quoniam per tempora hiemis non expedit movere aut patefacere vasa. Quam
ob causam dum adhuc autumni reliquiae sunt, apricissimo die purgatis domiciliis
opercula intus usque ad favos admovenda sunt, omni vacua parte sedis exclusa,
quo facilius angustiae cavearum per hiemem concalescant. Idque semper faciendum
est etiam in his alvis quae paucitate plebis infrequentes sunt. [14] Quicquid
deinde rimarum est aut foraminum luto et fimo bubulo mixtis inlinemus extrinsecus,
nec nisi aditus quibus commeent relinquemus. Et quamvis porticu protecta
vasa nihilo minus congestu culmorum et frondium supertegemus, quantumque
res patietur a frigore et tempestatibus muniemus. [15] Quidam exemptis
interaneis occisas aves intus includunt, quae tempore hiberno plumis suis
delitiscentibus apibus praebent teporem. Tum etiam, si sunt adsumpta cibaria,
commode pascuntur esurientes, nec nisi ossa earum relinquunt. Sin autem
favi suffecer<i>nt, permanent inlibatae, nec quamvis amantissimas munditiarum
offendunt odore suo. Melius tamen nos existimamus tempore hiberno fame
laborantibus ad ipsos aditus in canaliculis vel contusam et aqua madefactam
ficum aridam vel defrutum aut passum praebere. Quibus liquoribus mundam
lanam imbuere oportebit, ut insistentes apes quasi per siphonem sucum evocent.
[16] Vvas etiam passas cum infregerimus, paulum aqua respersas probe dabimus.
Atque his cibariis non solum hieme, sed etiam quibus temporibus, ut iam
supra dixi, tithymallus atque ulmi florebunt, sustinendae sunt. [17] Post
confectam brumam diebus fere quadraginta quicquid est reposit<u>m mellis,
nisi liberalius relictum, consumunt; saepe etiam vacuatis ceris usque in
ortum fere Arcturi, qui est ab Idibus Februariis, ieiunae favis accubantes
torpent more serpentium et quiete sua spiritum conservant. Quem tamen ne
amittant, si longior fames incesserit, optimum est per aditum vestibuli
siphonibus dulcia liquamina inmittere, et ita penuriam temporum sustinere,
dum Arcturi ortus et hirundinis adventus commodiores polliceantur futuras
tempestates. [18] Itaque post hoc tempus, cum diei permittit hilaritas,
procedere audent in pascua. Nam ab aequinoctio verno sine cunctatione iam
passim vagantur, et idoneos ad fetum decerpunt flores atque intra tecta
conportant. Haec observanda per anni tempora diligentissime Hyginus praecepit.
Ceterum illa Celsus adicit, paucis locis eam felicitatem suppetere ut apibus
alia pabula hiberna atque alia praebeantur aestiva. [19] Itaque quibus
locis post veris tempora flores idonei deficiunt, negat oportere immota
examina relinqui, sed vernis pastionibus adsumptis in ea loca transferri,
quae serotinis floribus thymi et origani thymbraeque benignius apes alere
possint. Quod fieri ait et Achaiae regionibus, ubi transferuntur in Atticas
pastiones, et Euboea, et rursus in insulis Cycladibus, cum ex aliis transportantur
S<c>yrum, nec minus in Sicilia, cum ex reliquis eius partibus in Hyblaeam
conferuntur. [20] Idemque ait ex floribus ceras fieri, ex matutino rore
mella, quae tanto meliorem qualitatem capiunt quanto iucundiore sit materia
cera confecta. Sed ante translationem diligenter alvos inspicere praecepit,
veteresque et tiniosos et labantis favos eximere, nec nisi paucos et optimos
reservare, ut simul etiam ex meliore flore quam plurimi fiant, eaque vasa
quae quis transferre velit non nisi noctibus et sine concussione portare.
XV. DE MELLE CONFICIENDO, ET QUEMADMODUM CASTRARI DEBEANT
ALVI
Mox vere transacto sequitur, ut dixi, mellis vindemia,
propter quam totius anni labor exercetur. Eius maturitas intellegitur cum
animadvertimus fucos ab apibus expelli ac fugari. Quod est genus amplioris
incrementi simillimum api, sed, ut ait Vergilius,
ignavum fucos
pecus et immune, sine industria favis adsidens. [2] Nam
neque alimenta congerit, et ab aliis invecta consumit. Verumtamen ad procreationem
subolis conferre aliquid hi fuci videntur, insidentes seminibus quibus
apes figurantur. Itaque ad fovendam et educandam novam prolem familiarius
admittuntur. Exclusis deinde pullis extra tecta proturbantur, et, ut idem
ait,
praesepibus arcentur.
[3] Hos quidam praecipiunt in totum exterminari oportere.
Quod ego Magoni consentiens faciendum non censeo, verum saevitiae modum
adhibendum. Nam nec ad occidionem gens interimenda est, ne apes inertia
laborent, quae cum fuci aliquam partem cibariorum absumunt, sarciendo damna
fiunt agiliores. Nec rursus multitudinem praedonum co<nu>alescere patiendum
est, ne universas apes alienas diripiant. [4] Ergo cum rixam fucorum et
apium saepius committi videris, adapertas alvos inspicies, ut sive semipleni
favi sint differantur, sive iam liquore conpleti et superpositis ceris
tamquam operculis obliti demetantur. Dies vero castrandi fere matutinus
occupandus est; neque enim convenit aestu medio exasperatas apes lacessi.
Duobus autem ferramentis ad hunc usum opus est, sesquipedali vel paulo
ampliore mensura factis, quorum alterum sit culter oblongus ex utraque
parte acie lata, uno capite aduncum scalprum, alterum prima fronte planum
et acutissimum, quo melius hoc favi subsecentur, illo eradantur, et quidquid
sordidum deciderit attrahatur. [5] Sed ubi a posteriore parte, qua nullum
est vestibulum, patefactum fuerit alveare, fumum admovebimus factum galbano
vel arido fimo. Ea porro vase fictili prunis inmixta conduntur, idque vas
ansatum simile angustae ollae figuratur, ita ut pars altera sit acutior,
per quam modico foramine fumus emanet, altera latior et ore paulo patentiore,
per quam possit adflari. [6] Talis olla cum est alvari obiecta, spiritu
admoto fumus ad apes promovetur, quae confestim nidoris inpatientes in
priorem partem domicilii et interdum extra vestibulum se conferunt. Atque
ubi potestas facta est liberius inspiciendi, fere, si duo sunt examina,
duo genera quoque favorum inveniuntur. [7] Nam etiam in concordia suum
quaeque plebs morem figurandi ceras fingendique servant. Sed omnes favi
semper cavearum tectis et paululum ab lateribus adhaerentes dependent,
ita ne solum contingant, quoniam id praebet examinibus iter. [8] Ceterum
figura cerarum talis est qualis et habitus domicilii. Nam et quadrata et
rutunda spatia nec minus longa suam speciem velut formae quaedam favis
praebent. Ideoque non semper eiusdem figurae reperiuntur favi. Sed hi qualescumque
sunt, non omnes eximantur. nam priore messe, dum adhuc rura pastionibus
abundant, quinta pars favorum, posteriore, cum iam metuitur hiemps, tertia
relinquenda est. [9] Atque hic tamen modus non est in omnibus regionibus
certus, quoniam pro multitudine florum et ubertate pabuli apibus consulendum
est. Ac si cerae dependentes in longitudinem decurrunt, eo ferramento quod
simile est cultro insecandi sunt favi, deinde subiectis duobus brachiis
excipiendi atque ita promendi. Sin autem transuersi tectis cavearum inhaerent,
tunc scalprato ferramento est opus, ut adversa fronte inpressi desecentur.
[10] Eximi autem debent veteres vel vitiosi, et relinqui maxime integri
ac melle pleni et si qui tamen pullos continent, ut examini progenerando
reserventur. Omnis deinde copia favorum conferenda est in eum locum in
quo mel conficere voles, linendaque sunt diligenter foramina parietum et
fenestrarum, ne quid sit apibus pervium, quae velut amissas opes suas pertinaciter
vestigant et persecutae consumunt. Itaque ex iisdem rebus fumus etiam in
aditu loci faciendus est, qui propulset intrare temptantis. [11] Castratae
deinde alvi si quae transversos favos in aditu habebunt convertendae erunt,
ut alterna vice posteriores partes vestibula fiant. Sic enim proxime cum
castrabuntur, veteres potius favi quam novi eximentur, ceraeque renovabuntur,
quae tanto deteriores sunt quanto vetustiores. Quod si forte alvaria circumstructa
et immobilia fuerint, curae erit nobis ut semper modo a posteriore modo
a priore parte castrentur. Idque fieri ante diei quintam horam debebit,
deinde repeti vel post nonam vel postero mane. [12] Sed quotcumque favi
sunt demessi, eodem die dum tepent conficere mel convenit. Saligneus qualus
vel tenui vimine rarius contextus saccus, inversae metae similis, qualis
est quo vinum liquatur, obscuro loco suspenditur. In eum deinde carptim
congeruntur favi. Sed adhibenda cura est ut separentur eae partes cerarum
quae vel pullos habent vel rubras sordes. Nam sunt mali saporis et suo
suco mella corrumpunt. [13] Deinde ubi liquatum mel in subiectum alveum
defluxit, transferetur in vasa fictilia, quae paucis diebus aperta sint
dum musteus fructus defervescat, isque saepius ligula purgandus est. Mox
deinde fragmina favorum, quae in sacco retractata remanserunt, exprimuntur.
Atque id secundae notae mel defluit et ab diligentioribus seorsum reponitur,
ne quod est primi saporis hoc adhibito fiat deterius.
XVI. DE CERA FACIENDA
Cerae fructus quamvis aeris exigui non tamen omittendus
est, cum sit eius usus ad multa necessarius. Expressae favorum reliquiae,
posteaquam diligenter aqua dulci perlutae sunt, in vas aeneum coiciuntur,
adiecta deinde aqua liquantur ignibus. Quod ubi factum est, cera per stramenta
vel iuncos defusa colatur, atque iterum similiter de integro coquitur,
et in quas quis volvit formas aqua prius adiecta defunditur; eamque concretam
facile est eximere, quoniam qui subest umor non patitur formis inhaerere.
[2] Sed iam consummata disputatione de villaticis pecudibus atque pastionibus,
quae reliqua nobis rusticarum rerum pars superest, de cultu hortorum, Publi
Silvine, deinceps ita ut et tibi et Gallioni nostro conplacuerat, in carmen
conferemus.
Columella The Latin Library The Classics Page