'NECOPINATIUS, etiam necopinatius!' inquit Alicia. (Tantum stupebat ut ad praesens facultas recte loquendi eam omnino desereret.)

'Distendor nunc velut maximum omnium telescopium! Pedes, valete!'

(Cum enim pedes suos despiceret, tam procul esse videbantur ut vix in conspectu essent.)

'Ei! Pedes miselli, quisnam vobis dehinc induet soleas et tibialia, deliciae? Certum est me non posse! Procul ero multo magis quam ut vos curem. Res vobis gerendae erunt quam bene poteritis.'

'Sed benevola eis esse debeo,' secum reputabat Alicia, 'aut forte non in cedent quo modo ego ire volam! Quid enim? Soleas novas semper Saturnalibus eis dabo.'

Et usque cogitabat quomodo id efficeret.

'Soleas oportet a gerulo apportari; et quam mirum mihi erit dona ad meos ipsius pedes mittere! Quamque inusitate inscribetur fasciculus!

'Eia vero! Quam inepta dico!'

Eo ipso tempore caput eius percussit tectum atrii. Nunc vero paulo amplius pedes novem alta erat. Itaque clave aurea parva recuperate ad ianuam horti properavit.

Misellam Aliciam! Cum in uno latere decumberet, in hortum uno oculo perspicere solum poterat. At eo penetrate multo magis praeter spem erat quam antea.

Ea considit, et rursus lacrimare coepit.

'Te pudere oportet,' ait Alicia, 'puella grandis ut es,' (quod iuste dicere poterat!), 'eo modo usque lacrimare. Desistedum confestim!'

Sed nihilo minus flebat, atque lacrimas abundanter fudit usque eo donec stagno circumdata est magno, fere quattuor digitorum in altitudinem, quod per dimidiam atrii partem patebat.

Paulo postea levem pedum crepitum procul audivit. Lacrimas festinanter abstersit, ut videret quid veniret.

Cuniculus Albus erat qui redibat, nitide vestitus; in altera manu manicas candidas haedina aluta factas, in altera flabellum satis magnum portabat.

Citato gradu properanter advenit; simulque sibi mussitabat: 'Ei, Ducissa, Era Nobilis! Nonne profecto saeva erit si mihi praestolari eam coegero!'

Alicia tantum desperavit ut parata esset opem a quovis petere. Itaque ut Cuniculus prope advenit, voce submissa et verecunda sic incepit: 'Domine, te precor, sis,----'

Cuniculus violenter trepidavit; et manicis candidis flaberoque deiectis in tenebras se abripuit quam celerrime potuit.

Alicia flabellum manicasque sustulit; et, cum atrium vaide calidum esset, flabellum huc illuc agitabat dum usque loquitur.

'Eheu! Quam mirum in modum omnia hodie se habent! Heri autem res ut solebant agebantur. Miror num nocte transmutata sim. Agedum; eramne profecto eadem cum hodie mane lectulo surrexi? Haud scio an meminerim me mihi visam esse paulo dissimilem esse.

Sed si eadem non sum, porro quaerendum est: Quisnam sum ego? Is quidem nodus praecipuus est.'

Et considerare coepit omnes sibi notas puellas quae ei aequales natu erant, si forte quapiam earum mutata esset.

'Certe scio me non Luciam esse,' inquit Alicia, 'nam ea longis cirris est crinita; meae autem crines nullos omnino cirros habent. Et scio me Mariam esse non posse; nam ego plurima novi, at illa tantillum quidem novit!

Praeterea ea est ea, et ego sum ego, et - Eheu! Quam ambiguum est! Conabor probare num adhuc noverim omnia quae novisse solebam. Agedum! Quater quina sunt duodecim, et quater sena sunt tredecim, et quater septena sunt - Eheu! Sic viginti numquam attingam!

Multiplicationis tamen non refert: geographiam probemus. Londinium est caput Lutetiae, et Lutetia est caput Romae, et Roma - Non ita est: certe scio id plane falsum esse!

Fieri non potest quin in Mariam mutata sim! Recitare conabor 'Ut apicula -'; et manibus in gremio compressis velut dictata recitaret, versus repetere coepit.

Sed vox eius sonum subraucum insolitumque edidit; et verba carminis sonabant aliter quam ut solebant:

'Ut caudam crocodilus, ecce, parvus
Curat continuo suam nitentem;
Lympha Niliaca irrigat lavatque
Squamas segniter aureas adusque!
Quam rictus hilares frequenter edit!
Ungues ordine callideque pandit;
Malis pisciculos capit benigne
Subridentibus, hosce pellicitque.'

Sic mihi erunt fere nullae res lusoriae; et plurima discenda erunt!

Immo vero consilium cepi: si ego Maria sum, hic infra manebo! Frustra capitibus in cavum demissis dicent: 'Sursum sis reveni, deliciae!'

Tantum suspiciam et dicam, 'Quisnam sum ego? De hoc primo me certiorem facere vobis opus est: deinde, si iuvabit quod illa sum, quaequae est, sursum veniam; si minus, hic infra manebo dum puella alia fiam.'

'Sed vae mihi!' inquit Alicia, lacrimis subito effusis, 'Eos valde velim capita deorsum esse demissuros! Me maxime taedet hic solam esse!'

Dum ita dicit, desuper intuita est manus suas; admirata est se alteram manicarum candidarum Cuniculi, dum loqueretur, induisse.

'At quomodo id facere potui?' secum reputabat. 'Oportet me rursus minorem fieri.'

Exsurrexit et ad mensam ivit ut se ea metiretur. Quantum accurate coniectare poterat, ea nunc erat circiter duos pedes alta, et rapide usque minuebatur.

Mox repperit causae esse flabellum quod teneret; et id properanter deiecit antequam prorsus evanesceret.

'Aegre quidem id periculum effugi!' inquit Alicia, quae mutatione subita satis territa est, gaudebat tamen quod adhuc exstabat.

'Nunc saltem ad hortum perveniam!'

Celerrime rursus cucurrit ad parvam ianuam. Sed infeliciter ianuam denuo clausam invenit, et parva clavis aurea ut antea in mensa vitrea sita est.

'Res difficilior est quam umquam antea,' sibi dixit puella misera, 'nam numquam prius tam parva eram quam nunc! Re vera non ferendum est!'

His verbis dictis pes eius vestigio lapsus est, et statim mento tenus in aquam salsam immersa est. Primo putabat se aliquo modo in mare decidisse. 'Si ita est,' sibi inquit, 'via ferrata redire potero.'

(Alicia semel tantum litus marinum viserat: et inde opinionem habebat ut putaret, quocumque in litore Angliae eas, reperiri aliquot tuguria balnearia in mari, pueros complures palis ligneis in arena fodientes, deinde tecta deversoria ordine disposita, atque post ea stationem in via ferrata.)

Brevi tamen comperit se in stagno lacrimarum esse quas fudisset quo tempore novem pedes alta esset.

'Velim me non tantum lacrimavisse!' Alicia inquit, dum circum natat modumque egressus petit. 'Nunc igitur poenae mihi erit ut meis ipsius lacrimis submergar! Hand dubie id insolitum erit! At omnia hodie insolita sunt.'

Tunc vero aliquid audivit in stagno non procul aquam ictibus verberare. Propius ea natavit ut comperiret quid esset.

Primo putabat oportere esse phocam aut hippopotamum; sed reminiscens quam parva ipsa nunc esset, percepit solum murem esse, qui simili modo atque ipsa in aquam inciderat.

'Usuine esset' secum reputabat Alicia, 'cum hoc mure colloqui? Omnia hic infra tam mira sunt ut veri simile mihi videatur eum scire loqui. Certe experiri nihil nocebit.'

Itaque loqui coepit: 'O mus, scisne quomodo ex hoc stagno emergere possis? Sane quam taedet me hic circum natare, 0 mus!'

(Alicia putabat sic recte murem adloqui oportere. Nihil eiusmodi antea fecerat; sed meminerat se in fratris libro grammatico vidisse: 'Mus - muris - muri - murem - O mus!')

Mus satis curiose eam intuebatur; ei videbatur uno ex ocellis suis nictare, sed nihil dixit.

'Linguam meam fortasse non comprehendit' Alicia cogitabat. 'Sine dubio mus Gallicus est, qui in Angliam una cum Gulielmo Victore transvectus est.'

(Alicia enim, quamquam multa de rebus historicis cognoverat, non bene intellexit quot annis abhinc res gestae essent.)

Itaque loqui rursus coepit: 'Oÿ est ma chatte? ' Haec erant prima verba in libro eius quo linguam Gallicam in schola discebat.

Mus subito ex aqua saluit, et totus metu tremere videbatur.

'Ei, ignosce mihi!' Alicia cito exclamavit, quod timebat ne exiguum animal laesisset. 'Prorsus oblita sum te felibus non delectari.'

'Dicisne me felibus non delectari!' Mus voce acuta iracunde clamavit. 'Num te feles delectarent, si esses ego?'

'Fortasse vero me non delectarent,' inquit Alicia, voce blanda. 'Noli hoc irasci. Velim tamen me tibi felem nostram Dinam monstrare posse. Ut opinor, feles tibi voluptati sint, si modo eam videre possis.'

'Dulcis quidem et placida est,' Alicia paene immemor porro sibi dixit, dum in stagno segniter natat. 'Ad focum suaviter sedere solet, dum gaudio murmurat, pedesque lambit, osque lavat.'

'Dulcis et mollis est quam foveas - et mures sollerter captat - ai, ignosce mihi,' iterum dixit Alicia. Nunc enim Mus prorsus horrebat; et ea pro certo habebat eum re vera irasci.

'Non amplius nos de Dina loquemur, si id potius habes.'

'Nosne quidem dicis?' Mus dixit, qui ad imam caudam contremiscebat. 'Num opinaris me quidem de tali re loqui velle? Gens nostra semper feles oderat; tam foedae sunt et abiectae et sordidae! Ne istud vocabulum iterum audiam!'

'Non vero id audies!' dixit Alicia, quae alias res disserere properavit. 'Amasne - diligisne canes?'

Mus nil respondit: itaque Alicia porro studiose dixit, 'In nostra vicinia est quidam parvulus dulcisque canis. Eum velim tibi monstrare. Parvus canis venaticus est, oculis claris longisque villis crispis et flavis! Et recuperare solet ea quae proicias, et clunibus subsidens cibum petere, et multa alia quorum dimidium non recordor.'

'Agricolae cuiusdam est, qui affirmat eum propter utilitatem sibi sex milibus sestertium quotannis valere. Ornnes enim mures interimit - vae mihi!' maeste inquit Alicia, 'vereor ne eum denuo laeserim!'

Mus enim longe ab ea quam celerrime natabat, et, ut ibat, stagnum agitabat. Itaque eum revocavit abeuntem: 'Care Mus! Fac, sis, revenias, et nihil aut de felibus aut de canibus colloquemur, si tibi non grati sunt!'

Hoc audito, Mus reversus lente rursus ad earn natavit. Aliciae videbatur ira pallidus esse; voce suppressa et tremebunda dixit: 'Ad litus stagni eamus. Tum tibi omnia narrabo quae expertus sum; et tu intelleges cur feles et canes oderim.'

Confestim ire eos oportebat, nam stagnum satis stipatum fiebat volucribus et animalibus, quae inlapsa erant. Anas erat, et Dodo et Psittacus et Aquila, et alia compluria animalia rara.

Alicia praeeunte, tota multitude ad litus natavit.